Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

Ο ΠΟΛΥΤΙΜΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΤΩΝ ΩΡΙΜΩΝ


Μου το έστειλε μια φίλη. Το διάβασα, με συγκίνησε και το ασπάζομαι, γι' αυτό και το δανείζομαι.

Ο ΠΟΛΥΤΙΜΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΤΩΝ ΩΡΙΜΩΝ
 
Από τον Mario de Andrade (Ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφο και
μουσικολόγο από τη Βραζιλία).
 
«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος
χρόνος ζωής απ'ότι έχω ζήσει έως τώρα...
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες:
τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του
απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται,
καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι
δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη
χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν
παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους
για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα
μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο...
μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες.
Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...Μου μένουν λίγες καραμέλες στη
σακούλα...

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την
ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά
των ανθρώπων...
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως
μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα
μπορεί να σου χαρίσει.


Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου
απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’όσες έχω
ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη
συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι
εσύ...»

Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

Σκέψεις για μια συγγνώμη.

Έχει χρειαστεί πολλές φορές στη ζωή μου να ζητήσω συγγνώμη. Και δεν εννοώ το τυπικό συγγνώμη που το ξεστομίζουμε χωρίς να καταλαβαίνουμε το βαθύτερο νόημά του. Εννοώ το συγγνώμη που ζητάμε από το βάθος του είναι μας, γιατί πραγματικά καταλάβαμε ότι η συμπεριφορά μας, δηλαδή μια πράξη μας ή ο λόγος μας, πείραξε με οποιονδήποτε τρόπο κάποιον συνάνθρωπό μας.
Παλιά δεν γνώριζα πώς ζητάν συγγνώμη, και το έλεγα πάντα προκειμένου μια κατάσταση μη γίνει χειρότερη. Δεν το εννοούσα όμως πάντα. Ήταν απλώς μια λέξη που με διευκόλυνε. Και έπιανε πάντα.
Χρειάστηκαν πολλά χρόνια και άσχημες εμπειρίες για να φθάσω να καταλάβω πως αν δεν μάθεις να συγχωρείς τον εαυτό σου πρώτα, δεν πρόκειται να εννοείς το συγγνώμη που ξεστομίζεις.
Υπάρχουν άνθρωποι βέβαια που δεν το έχουν ξεστομίσει ποτέ στη ζωή τους. Καταφέρνουν να δικαιολογούν πάντα τον εαυτό τους και να ρίχνουν το φταίξιμο στους άλλους. Πολύ εγωιστικό θα μου πείτε. Σίγουρα. Όμως πιστεύω πως η συγγνώμη εκτός απο τον εγωισμό κάποιου, του στραπατσάρει και το ρόλο που έχει αναλάβει να παίζει σ' αυτή τη ζωή.
Αν κάποιος για παράδειγμα, παίζει το ρόλο του καλού, δεν συμβαδίζει το συγγνώμη με το ρόλο του.
Ενας ρόλος καλού χαλάει όταν αναγκαστεί να παραδεχτεί πως έφταιγε.
Αν ο ρόλος που παίζει είναι του τύπου που πάντα έχει δίκιο ή του ξερόλα, πάλι δεν ταιριάζει με το συγγνώμη που θα πεί.

Επομένως αν δεν δούμε καθαρά το ρόλο που παίζουμε, αν δεν κοιτάξουμε μέσα μας με θάρρος και ειλικρίνια, ώστε να καταστρέψουμε τους ψεύτικους ρόλους, και να συγχωρήσουμε πρώτα τον ευατό μας, είναι πολύ δύσκολο να φθάσουμε να ζητάμε συγγνώμη με ταπεινότητα και να το εννοούμε.




Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

Θέλω να μάθω πώς μετριέται η ανικανότητα.

Πέρασα απο πρωτοβάθμια επιτροπή ανικανότητας προς εργασία. Υπέροχη η παρωδία για μια τρίτη φορά!!! Είμαι εξωτερικός ασθενής του Ιπποκρατείου με σπάνιο, χρόνιο μη θεραπεύσιμο νόσημα. Η κατάστασή μου δεν έχει αλλάξει απο πέρυσι το Μάρτιο μέχρι φέτος. Μακάρι να άλλαζε δηλαδή προς το καλύτερο. Η γιατρός που υποτίθεται πως με εξέτασε, με ρώτησε μόνο αν έχω υπέρταση. Πήρε τα χαρτιά και μου είπε να φύγω λέγοντας μου " Εσύ τώρα πρέπει να είσαι μια χαρά" Δεν γράφω για την ταλαιπωρία 100 ασθενών που περιμέναμε με τις ώρες (απο τις 8 το πρωί έως τις 2 το μεσημέρι). Ανθρωποι σε καροτσάκια, άνθρωποι σε φορεία, άνθρωποι με ένα πόδι, παιδάκια με σύνδρομο down. Και επαναλαμβάνω τη λέξη άνθρωποι, γιατί μόνο έτσι δεν αισθάνεσαι όσο περιμένεις. Στο τέλος ένας δημόσιος υπάλληλος μεγάλης ηλικίας και πολύ θυμωμένος με όλους μας (άγνωστη η αιτία), φωνάζει παρουσίες και μόλις πλησιάσεις κοντά δυναμώνοντας τη φωνή του ανακοινώνει το ποσοστό ανικανότητας σου. Με τη ντουντούκα. Λοιπόν χωρίς να έχει αλλάξει τίποτε στην κατάσταση μου (και επαναλαμβάνω μακάρι να άλλαζε προς το καλύτερο) μου μείωσαν το ποσοστό ανικανότητας απο 67 σε 55. Εμένα και άλλων 80 ατόμων που κάναμε ένσταση. Μιας κυρίας με ένα πόδι, ενός κυρίου  στο καροτσάκι.
Θέλουν να εξοικονομήσουν 600 εκατομμύρια ευρώ απο τις αναπηρικές έγραφαν τα νεα on line. Να τα εξοικονομήσουν απο τις μαιμούδες συντάξεις. Η γραμμή όμως ήταν να υπάρξει συνολική μείωση. Και αναρωτιέμαι πώς θα ζήσω με 600 ευρώ το μήνα μικτά, όταν θέλω για την ετήσια εξέτασή μου μέσω ικα να προκαταβάλλω 1500  ευρώ που δεν γνωρίζω αν θα τα πάρω μετά απο 6 μήνες?
Η κυβέρνηση αποφάσισε : Οι ασθενείς στον καιάδα !

Οι συντάξεις των βουλευτών που είναι πάνω απο 5000 ευρώ εκάστη δεν πειράχτηκαν. Εγώ όμως θα ζήσω με 600 ευρώ με διέξοδο μόνο το θάνατο.

Ντροπή !!!! ντροπή!!! ντροπή!!!

Ντρέπομαι που ζω σε αυτή τη χώρα.  Ντρέπομαι να λέω ότι είμαι Ελληνίδα!

Κύριοι της κυβέρνησης, δεν είμαι ηλίθια να αφήσω τη δουλειά μου (διευθυντική θέση) όπου πληρωνόμουν με 3100 ευρώ το μήνα για τα 950 ευρώ του ΙΚΑ. Δεν έχω άλλα εισοδήματα. Πώς θα ζήσω?

Ξέχασα να σας πώ πως εδώ και κάποιους μήνες, ενώ δεν πλήρωνα εισφορά στα φάρμακα μου (λόγω του μη θεραπεύσιμου χρόνιου νοσήματος) τώρα δίνω το 10 %. Το ίδιο έχει γίνει και με τους καρκινοπαθείς όπως μου είπε η φαρμακοποιός μου.

Σημείωση: Ρώτησα το γιατρό που με παρακολουθεί στο Ιπποκράτειο αν θάπρεπε να έχω υπέρταση, όπως με ρώτησε η γιατρός της επιτροπής. Μου απάντησε ότι αν είχα υπέρταση με την νόσο που εχω τότε θα έπρεπε να πάρω 100% ανικανότητα γιατί θα ήμουν ένα στάδιο πριν το θάνατο. Υπέρταση με Takayasu ή μεγάλη αρτηρήτιδα, σημαίνει ανεύρυσμα, επιληπτικές κρίσεις και τύφλωση ή θάνατος.

Συγγνώμη αν ήμουν θυμωμένη αλλά νοιώθω απόγνωση.