Συμβουλές για όλους

Τα μυρμίγκια έχουν ένα πρόβλημα: σιχαίνονται τα αγγούρια. Αφήστε τη φλούδα τους κοντά στα μέρη

που συχνάζουν! Εγγυημένη επιτυχία!!!!

Το Detthol είναι εξίσου αποτελεσματικό!!!

Για να έχετε καθαρό και αγνό πάγο : βράστε το νερό πριν το καταψύξετε...

 Για να λάμψει ο καθρέφτης σας: χρησιμοποιείστε Λευκό Οινόπνευμα 

Για να βγάλετε την τσίχλα από ένα ρούχο: βάλτε το στην κατάψυξη για μία ώρα.

Για να διατηρείτε τα λευκά σας όσο πιο λευκά γίνεται:

βάλτε τα να μουλιάσουν σε ζεστό νερό με μια φέτα λεμόνι για 10 λεπτά.

Για να λάμψουν τα μαλλιά σας: βάλτε μια κουταλιά του γλυκού ξύδι στα μαλλιά σας και μετά λούστε τα!

Για να έχετε την μεγαλύτερη ποσότητα χυμού απο ένα λεμόνι:  Βάλτε το να μουλιάσει σε ζεστό νερό για μια ώρα και μετά αρχίσετε να το στύβετε.

Για να αποφύγετε τη μυρωδιά του κουνουπιδιού όταν το μαγειρεύετε: βάλτε μια φέτα ψωμί μέσα στο κουνουπίδι όσο το βράζετε.

 Για να αποφύγετε τα δάκρυα όταν κόβετε κρεμμύδια: μασήστε μια τσίχλα.

Για να βγάλετε τους λεκέδες από μελάνι από ένα ρούχο: βάλτε μια γενναία ποσότητα οδοντόκρεμας στους λεκέδες, αφήστε τη να στεγνώσει και μετά πλύντε το.

Τις παραπάνω συμβουλές μου τις έστειλε φίλος. Αν θέλετε μοιραστείτε μαζί μου δικούς σας οικολογικούς τρόπους για το σπίτι.

Ιδέες από την Ιαπωνία

Τις βρήκα και τις μοιράζομαι. Πανέξυπνες ιδέες απο την Ιαπωνία. Για μικρούς χώρους η πολλαπλή πτυσόμενη καρέκλα

Για το μπαλκόνι ή για μικρό σπίτι. Πανέξυπνο το βρίσκω.
Το επόμενο είναι καναπές που γίνεται κρεβάτι για παιδικό.

Δε λέω κοπιαστικό να ανοίγεις τον καναπέ κάθε βράδυ για να κοιμηθούν τα παιδιά, αλλά όταν ο χώρος δεν το επιτρέπει, το βρίσκω φανταστικό.
Μια πρίζα που είναι και κρυψώνα. Θέλεις να πάρεις τα λεφτά απο την τράπεζα αλλά δεν ξέρεις πού να τα βάλεις? Να η λύση.

Άντε να φανταστεί τώρα ο κλέφτης ότι η πρίζα είναι και χρηματοκιβώτιο. Τώρα γιατί έχουν βάλει μέσα την οδοντόβουρτσα δεν καταλαβαίνω. Κι άλλη μια πρίζα που μπορεί να μικραίνει σε όγκο.

Μάλλον οι Ιάπωνες πρέπει να έχουν σοβαρό πρόβλημα χώρου αν κρίνω απο την επόμενη φωτογραφία που όμως τη βρίσκω πολύ καλή.

Δύο πράγματα όμως ζήλεψα πολύ και θα τα ήθελα. Το ποδήλατο που ακολουθεί

και θέλω ΤΩΡΑ όμως τις φωτιζόμενες παντόφλες για να μη σκοντάφτω το βράδυ όταν σηκώνομαι για την ανάγκη μου.

Απλά ακούστε την ομιλία...

http://www.ted.com/talks/lang/gre/jill_bolte_taylor_s_powerful_stroke_of_insight.html

Και τώρα τι κάνουμε;

Στα 50 να ψάχνεις για δουλειά ενώ είσαι και άρρωστη μετά από 23 χρόνια εργασίας δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στη γή. Ξέρω ότι υπάρχουν και χειρότερα. Αλλά !!!! 

Η πρωτοβάθμια επιτροπή του ΙΚΑ μου κατέβασε το ποσοστό ανικανότητας απο 67 σε 55%. Το θεώρησα άδικο γιατί δεν είχε αλλάξει τίποτε στην κατάσταση της υγείας μου και έκανα ένσταση. 

Αποτέλεσμα :   Η Δευτεροβάθμια επιτροπή κατέβασε το ποσοστό σε 45%. Και εγώ αναρωτιέμαι. Επομένως είμαι υγιής? Ο γιατρός που με παρακολουθεί στο Ιπποκράτειο, λέει πως όχι. Χρόνιο νόσημα. Takayasu ή μεγάλη αρτηρήτιδα. Εγώ αισθάνομαι ακριβώς το ίδιο όπως πέρυσι με το 67% και τα φάρμακα είναι τα ίδια. Το ΙΚΑ όμως για να με τιμωρήσει μου αφαίρεσε εντελώς την σύνταξη ανικανότητας όπως και την ιατρική περίθαλψη. Ελλάς το μεγαλείο σου. Και άκουγα το πρωι στις ειδήσεις ότι κόψαν μόνο τις μαιμούδες αναπηρικές. Ψέμματαααα ! Κόβεται τα πάντα. Και τιμωρείται εις θάνατον όποιον τολμήσει και αρρωστήσει.

Εγώ τώρα πρέπει να σταματήσω τα φάρμακα που μου προκαλούν ζάλη, κόπωση και πονοκεφάλους και να ψάξω για δουλειά. Να αυτοκτονήσω μου λέτε.

Εντάξει καταλάβαμε κύριοι.  Ντροπή σας. 

Απο εξωτερικός ασθενής του Ιπποκρατείου τώρα δεν μπορώ ούτε εξετάσεις να κάνω. 

Το μόνο που μπορώ να πώ είναι ότι λυπάμαι και φοβάμαι.

Δεν έχω τι να γράψω, γιατί το μυαλό μου έχει γίνει σαν σούπα με τη ζέστη που κάνει αυτές τις μέρες. 

Είμαι συνέχεια με τον ανεμιστήρα και δεν μπορώ ούτε να κουνηθώ γιατί με την παραμικρή κίνηση ιδρώνω. Η κορτιζόνη προφανώς επιδεινώνει τη ζέστη που νοιώθω.

Όταν χρειαστεί να βγώ έξω έχω μαζί μου και την βεντάλια σα θείτσα, αλλά τι να κάνω ?

Ονειρεύομαι παγωτά και γρανίτες αλλά δυστυχώς είμαι σε δίαιτα.

      

Μόνο η θάλασσα μας σώζει. Κανένα μπανάκι για δροσιά.

Προς το παρόν σας φιλώ γλυκά και πάω στον ανεμιστήρα μου πάλι.

Ο ΠΟΛΥΤΙΜΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΤΩΝ ΩΡΙΜΩΝ

Μου το έστειλε μια φίλη. Το διάβασα, με συγκίνησε και το ασπάζομαι, γι' αυτό και το δανείζομαι.

Ο ΠΟΛΥΤΙΜΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΤΩΝ ΩΡΙΜΩΝ
 
Από τον Mario de Andrade (Ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφο και
μουσικολόγο από τη Βραζιλία).
 
«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος
χρόνος ζωής απ'ότι έχω ζήσει έως τώρα...
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες:
τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του
απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται,
καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι
δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη
χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν
παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους
για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα
μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο...
μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες.
Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...Μου μένουν λίγες καραμέλες στη
σακούλα...

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την
ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά
των ανθρώπων...
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως
μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα
μπορεί να σου χαρίσει.


Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου
απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ’όσες έχω
ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη
συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι
εσύ...»

Σκέψεις για μια συγγνώμη.

Έχει χρειαστεί πολλές φορές στη ζωή μου να ζητήσω συγγνώμη. Και δεν εννοώ το τυπικό συγγνώμη που το ξεστομίζουμε χωρίς να καταλαβαίνουμε το βαθύτερο νόημά του. Εννοώ το συγγνώμη που ζητάμε από το βάθος του είναι μας, γιατί πραγματικά καταλάβαμε ότι η συμπεριφορά μας, δηλαδή μια πράξη μας ή ο λόγος μας, πείραξε με οποιονδήποτε τρόπο κάποιον συνάνθρωπό μας.
Παλιά δεν γνώριζα πώς ζητάν συγγνώμη, και το έλεγα πάντα προκειμένου μια κατάσταση μη γίνει χειρότερη. Δεν το εννοούσα όμως πάντα. Ήταν απλώς μια λέξη που με διευκόλυνε. Και έπιανε πάντα.
Χρειάστηκαν πολλά χρόνια και άσχημες εμπειρίες για να φθάσω να καταλάβω πως αν δεν μάθεις να συγχωρείς τον εαυτό σου πρώτα, δεν πρόκειται να εννοείς το συγγνώμη που ξεστομίζεις.
Υπάρχουν άνθρωποι βέβαια που δεν το έχουν ξεστομίσει ποτέ στη ζωή τους. Καταφέρνουν να δικαιολογούν πάντα τον εαυτό τους και να ρίχνουν το φταίξιμο στους άλλους. Πολύ εγωιστικό θα μου πείτε. Σίγουρα. Όμως πιστεύω πως η συγγνώμη εκτός απο τον εγωισμό κάποιου, του στραπατσάρει και το ρόλο που έχει αναλάβει να παίζει σ' αυτή τη ζωή.
Αν κάποιος για παράδειγμα, παίζει το ρόλο του καλού, δεν συμβαδίζει το συγγνώμη με το ρόλο του.
Ενας ρόλος καλού χαλάει όταν αναγκαστεί να παραδεχτεί πως έφταιγε.
Αν ο ρόλος που παίζει είναι του τύπου που πάντα έχει δίκιο ή του ξερόλα, πάλι δεν ταιριάζει με το συγγνώμη που θα πεί.

Επομένως αν δεν δούμε καθαρά το ρόλο που παίζουμε, αν δεν κοιτάξουμε μέσα μας με θάρρος και ειλικρίνια, ώστε να καταστρέψουμε τους ψεύτικους ρόλους, και να συγχωρήσουμε πρώτα τον ευατό μας, είναι πολύ δύσκολο να φθάσουμε να ζητάμε συγγνώμη με ταπεινότητα και να το εννοούμε.

Θέλω να μάθω πώς μετριέται η ανικανότητα.

Πέρασα απο πρωτοβάθμια επιτροπή ανικανότητας προς εργασία. Υπέροχη η παρωδία για μια τρίτη φορά!!! Είμαι εξωτερικός ασθενής του Ιπποκρατείου με σπάνιο, χρόνιο μη θεραπεύσιμο νόσημα. Η κατάστασή μου δεν έχει αλλάξει απο πέρυσι το Μάρτιο μέχρι φέτος. Μακάρι να άλλαζε δηλαδή προς το καλύτερο. Η γιατρός που υποτίθεται πως με εξέτασε, με ρώτησε μόνο αν έχω υπέρταση. Πήρε τα χαρτιά και μου είπε να φύγω λέγοντας μου " Εσύ τώρα πρέπει να είσαι μια χαρά" Δεν γράφω για την ταλαιπωρία 100 ασθενών που περιμέναμε με τις ώρες (απο τις 8 το πρωί έως τις 2 το μεσημέρι). Ανθρωποι σε καροτσάκια, άνθρωποι σε φορεία, άνθρωποι με ένα πόδι, παιδάκια με σύνδρομο down. Και επαναλαμβάνω τη λέξη άνθρωποι, γιατί μόνο έτσι δεν αισθάνεσαι όσο περιμένεις. Στο τέλος ένας δημόσιος υπάλληλος μεγάλης ηλικίας και πολύ θυμωμένος με όλους μας (άγνωστη η αιτία), φωνάζει παρουσίες και μόλις πλησιάσεις κοντά δυναμώνοντας τη φωνή του ανακοινώνει το ποσοστό ανικανότητας σου. Με τη ντουντούκα. Λοιπόν χωρίς να έχει αλλάξει τίποτε στην κατάσταση μου (και επαναλαμβάνω μακάρι να άλλαζε προς το καλύτερο) μου μείωσαν το ποσοστό ανικανότητας απο 67 σε 55. Εμένα και άλλων 80 ατόμων που κάναμε ένσταση. Μιας κυρίας με ένα πόδι, ενός κυρίου  στο καροτσάκι.
Θέλουν να εξοικονομήσουν 600 εκατομμύρια ευρώ απο τις αναπηρικές έγραφαν τα νεα on line. Να τα εξοικονομήσουν απο τις μαιμούδες συντάξεις. Η γραμμή όμως ήταν να υπάρξει συνολική μείωση. Και αναρωτιέμαι πώς θα ζήσω με 600 ευρώ το μήνα μικτά, όταν θέλω για την ετήσια εξέτασή μου μέσω ικα να προκαταβάλλω 1500  ευρώ που δεν γνωρίζω αν θα τα πάρω μετά απο 6 μήνες?
Η κυβέρνηση αποφάσισε : Οι ασθενείς στον καιάδα !

Οι συντάξεις των βουλευτών που είναι πάνω απο 5000 ευρώ εκάστη δεν πειράχτηκαν. Εγώ όμως θα ζήσω με 600 ευρώ με διέξοδο μόνο το θάνατο.

Ντροπή !!!! ντροπή!!! ντροπή!!!

Ντρέπομαι που ζω σε αυτή τη χώρα.  Ντρέπομαι να λέω ότι είμαι Ελληνίδα!

Κύριοι της κυβέρνησης, δεν είμαι ηλίθια να αφήσω τη δουλειά μου (διευθυντική θέση) όπου πληρωνόμουν με 3100 ευρώ το μήνα για τα 950 ευρώ του ΙΚΑ. Δεν έχω άλλα εισοδήματα. Πώς θα ζήσω?

Ξέχασα να σας πώ πως εδώ και κάποιους μήνες, ενώ δεν πλήρωνα εισφορά στα φάρμακα μου (λόγω του μη θεραπεύσιμου χρόνιου νοσήματος) τώρα δίνω το 10 %. Το ίδιο έχει γίνει και με τους καρκινοπαθείς όπως μου είπε η φαρμακοποιός μου.

Σημείωση: Ρώτησα το γιατρό που με παρακολουθεί στο Ιπποκράτειο αν θάπρεπε να έχω υπέρταση, όπως με ρώτησε η γιατρός της επιτροπής. Μου απάντησε ότι αν είχα υπέρταση με την νόσο που εχω τότε θα έπρεπε να πάρω 100% ανικανότητα γιατί θα ήμουν ένα στάδιο πριν το θάνατο. Υπέρταση με Takayasu ή μεγάλη αρτηρήτιδα, σημαίνει ανεύρυσμα, επιληπτικές κρίσεις και τύφλωση ή θάνατος.

Συγγνώμη αν ήμουν θυμωμένη αλλά νοιώθω απόγνωση.

Συνέχεια του παραμυθιού....

Σήμερα συνεχίζω το παραμυθάκι μου για το ψαράκι, γιατί μου το ζήτησε η αδελφή μου η Φλώρα.

«Δεν αντέχω άλλο! Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν κάνουμε τίποτε και απλά περιμένουμε να συμβεί το μοιραίο. Τόσες φορές φώναξα, πρότεινα να φύγουμε και να βρούμε ένα άλλο μέρος που θα έχει αρκετό φαγητό για όλους μας. Όλοι με κοιτάτε με απορία και μετά με μαλώνετε, χωρίς να μου εξηγεί κανείς, γιατί δεν πρέπει να φύγουμε από δω που γεννηθήκαμε.»

«Να πάμε πού; Η λίμνη είναι τεράστια, αλλά έχει πολύ επικίνδυνα μέρη. Το ξέρεις ότι στην άλλη όχθη ζει ένα τεράστιο καλαμάρι, που μας περιμένει με ανοιχτό το στόμα, για να χορτάσει !»

«Εγώ πιστεύω ότι είναι το ίδιο επικίνδυνο, να ζούμε εδώ. Να πεινάμε και να γνωρίζουμε ότι σε λίγο καιρό το φαγητό δεν θα φθάνει να τρώμε ούτε δυο φορές την ημέρα. Γι’ αυτό και εγώ θα φύγω μόνος μου.» είπε και γυρνώντας την πλάτη του, κολύμπησε προς το σκοτεινό βυθό μακριά από τους υπόλοιπους. Η αδελφή του δεν προσπάθησε να τον σταματήσει, γιατί δεν πίστεψε ούτε για μια στιγμή ότι εννοούσε αυτό που της είπε. Του κούνησε το πτερύγιο της θυμωμένα και έκανε μια απότομη στροφή κολυμπώντας προς την πέστροφα που συνέχιζε να λέει την μεγάλη ιστορία της λίμνης στα μικρά ψαράκια.

Η αλήθεια ήταν ότι καθώς απομακρυνόταν κολυμπώντας, δεν πίστευε ούτε ο ίδιος αυτό που δήλωσε πριν από λίγο. Καθώς όμως σκεφτόταν το θυμωμένο πρόσωπο της αδελφής του, ξαφνικά ένοιωσε ότι το νερό τώρα ήταν πιο παγωμένο από ότι γνώριζε μέχρι σήμερα. Τίναξε τα πτερύγια του και συνέχισε να κολυμπά. Κάποια στιγμή, σταμάτησε και έκανε έναν κύκλο, γύρω από τον εαυτό του. Επικρατούσε σκοτάδι. Δεν μπορούσε να διακρίνει τίποτε μακρύτερα από ένα μέτρο απόσταση. Και τότε ήταν που άρχισε να φοβάται. Πρέπει πραγματικά να είχε απομακρυνθεί αρκετά από την οικογένειά του. Θεωρούσε μάταιο να προσπαθήσει να γυρίσει πίσω, γιατί απλά δεν γνώριζε πού ακριβώς βρίσκεται το πίσω. Κι έτσι βρέθηκε τώρα ακίνητος, κουρασμένος και πολύ φοβισμένος.

Καθώς έπλεε εδώ και ώρα, προσπαθώντας να ξεκουραστεί, χωρίς όμως να κοιμηθεί, είδε μπροστά του μερικά σκουληκάκια που προσπαθούσαν να βγουν από μια τρύπα στο βυθό. Σε δευτερόλεπτα, ένοιωσε ξανά δυνατός. Φαγητό! Και μπορούσε να το φάει, χωρίς να τον μαλώσει κανείς. Θα έτρωγε όσα σκουλήκια ήθελε, μέχρι να νοιώσει την κοιλιά του γεμάτη. Χαμογέλασε και κολύμπησε σα σφαίρα με ανοιχτό το στόμα κατ’ ευθείαν πάνω στα σκουληκάκια. Σταμάτησε μόνο όταν ένοιωσε ότι η κοιλιά του ήταν σα μπαλόνι έτοιμο να σκάσει. Τώρα έπρεπε να βρει ένα ασφαλές μέρος να κοιμηθεί. Μπροστά του βρισκόταν ένας βράχος γεμάτος με φύκια και λουλούδια του βυθού. Έκανε ένα γύρω για να ερευνήσει μήπως κρυβόταν κανένα μεγάλο ψάρι μέσα, και αφού ένοιωσε σιγουριά, με το κεφάλι του και τα πτερύγιά του, άνοιξε χώρο και χώθηκε βαθιά κοντά στις ρίζες του. Εκεί το νερό ήταν λίγο πιο ζεστό. Έκλεισε τα μάτια του, χορτάτος αλλά καθόλου ευτυχισμένος. Σκέφτηκε την αδελφή του και τα υπόλοιπα ψάρια που τώρα θα τον έψαχναν με αγωνία. Ήταν σίγουρος όμως ότι κανείς δεν θα απομακρυνόταν τόσο πολύ για να τον βρει. Στο τέλος αποφάσισε να κοιμηθεί και την άλλη μέρα θα σκεφτόταν προς τα πού θα κολυμπούσε.

Το κύμα τον έστειλε να κτυπήσει πάνω στο βράχο. Η δύναμη ήταν τόσο μεγάλη, που άνοιξε τα μάτια του απότομα και τινάχτηκε προς τα εμπρός με μια μόνο κίνηση. Μόλις βγήκε έξω από τα φυτά στη ρίζα του βράχου, είδε μπροστά του το πιο μεγάλο ψάρι που είχε συναντήσει ποτέ του. Εκατό φορές μεγαλύτερο από τον ασημένιο. Φοβήθηκε τόσο πολύ που έμεινε εντελώς ακίνητος. Αυτό όμως ήταν και το γεγονός που τον έσωσε. Το μεγάλο ψάρι, γνωρίζοντας ότι στο βράχο κοιμούνται μικρά ψαράκια, είχε τινάξει την ουρά του, πάνω στα φύκια. Όμως όσο μεγάλο και να ήταν, φαίνεται ότι δεν έβλεπε τόσο καλά. Όσο ο ασημένιος καθόταν ακίνητος, δεν μπορούσε να τον δει. Αν ο ασημένιος εκείνη την ώρα έκανε την παραμικρή κίνηση, το τεράστιο ψάρι θα τον έκανε μια χαψιά. Έκανε άλλο ένα κύκλο, γύρω από τον βράχο και με μια περήφανη κίνηση της ουράς του, που παραλίγο να κτυπήσει τον ασημένιο στο πρόσωπο, εξαφανίστηκε στο σκοτάδι της λίμνης. Σιγά-σιγά ο ασημένιος άρχισε να βρίσκει πάλι το κουράγιο του. Η αδελφή του, του είχε μιλήσει για ένα τεράστιο καλαμάρι. Ποτέ όμως κανείς δεν του είχε πει για τόσο μεγάλα ψάρια. Ένοιωσε απογοήτευση. Προς τα πού έπρεπε να κολυμπήσει τώρα! Χωρίς να μπορεί να αποφασίσει, έσπρωξε το νερό προς τα πίσω και έφυγε αντίθετα από κει που κολύμπησε πριν από λίγο το τεράστιο ψάρι. Τώρα ο βυθός άρχισε να αλλάζει όψη. Δεν είχε πια άμμο. Μόνο πέτρες. Ολοστρόγγυλες, τεράστιες χρωματιστές πέτρες. Το φως περνούσε μέσα από το νερό και δημιουργούσε πράσινους, κίτρινους, γαλάζιους και κόκκινους κύκλους γύρω του. Άρχισε να χαίρεται και να κυνηγάει τα χρώματα σαν να ήταν οι μικροί φίλοι του που έπαιζε. Οι φίλοι του! Μόλις τους θυμήθηκε, ένοιωσε μια λύπη να τον γεμίζει και ξαφνικά του έφυγε όλη η χαρά που του έδινε το κυνήγι των χρωμάτων. Μπορεί και να μη έβλεπε τους φίλους του, ποτέ ξανά. Ένα δάκρυ κύλησε από την άκρη του ματιού του.

«Πρόσεχε! Μη συνεχίζεις! Είναι πολύ επικίνδυνο προς τα κει που πας!»

Τρόμαξε ο ασημένιος. Από πού ακούστηκε αυτή η φωνή; Γύρισε το κεφάλι του ένα γύρο, αλλά δεν είδε τίποτε.

«Εδώ, στην άκρη του νερού. Είμαι μια μικρή χελώνα.» Κοίταξε με απορία το ζώο που έμοιαζε με πέτρα. Ναι, έμοιαζε με μεγάλο βράχο. Έτσι τουλάχιστον πίστεψε, όταν κολύμπησε δίπλα του.

«Χελώνα! Δεν έχω ξανασυναντήσει χελώνα! Εγώ είμαι ψάρι. Ασημένιο με φωνάζουνε. Δηλαδή με φωνάζανε οι φίλοι μου. Θύμωσα γιατί δεν με αφήνανε να φάω πάνω από δυο φορές την μέρα, έφυγα μακριά τους και δεν μπορώ να βρω πια το δρόμο του γυρισμού. Η λίμνη είναι τεράστια τελικά!»

«Η λίμνη; Ποια λίμνη; Το ποτάμι θέλεις να πεις.»

Συνεχίζεται ...........

Μόλις γύρισα από το γάμο της ανηψιάς μου. Το μοναδικό κορίτσι στο σόι μας. Είναι η κόρη της αδελφής μου και μου αρέσει να τη λέω κι εγώ κόρη μου γιατί έτσι την νοιώθω. Θα ανεβάσω μερικές φωτογραφίες  και ξεκινάω απο τον γαμπρό που περιμένει έξω απο την εκκλησία

Όχι όμως για πολύ γιατί η νύφη φθάνει στην ώρα της. Πριν όμως απο αυτό να κι η αφεντιά μου μαζί με τον πατέρα μου και το γιό μου. Τυχερός που παντρεύει την εγγονή του.

Η νύφη όχι γιατί είναι ανηψιά μου, αλλά πριγκηπέσα σκέτη φθάνει κρατώντας απο το χέρι τον πατέρα της και τον αδελφό της.

Η αδελφή μου σε όλο το μυστήριο κρατιόταν για να μην κλάψει με αποτέλεσμα κλαυσίγελα.
Τώρα πια το ρύζι δεν το ρίχνουν μέσα στην εκκλησία αλλά έξω γιατί πέφτουν και πρόστιμα.

Τους εύχομαι μέσα απο την καρδιά μου να ζήσουν ευτυχισμένοι και αγαπημένοι σύντροφοι μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Μετά στο γλέντι έπεσε χορός μέχρι τώρα που σας γράφω στι 4 το πρωί. Εγώ βέβαια φαίνεται ότι χορεύω, αλλά στην πραγματικότητα στήθηκα κάνοντας πως χορεύω για να φωτογραφηθώ. Με πονούσαν πολύ οι αρθρώσεις μου. Παρ' όλα αυτά πέρασα υπέροχα και είμαι πολύ χαρούμενη.

 Και η τρελλή εγώ προσπαθώντας να κάνω φιγούρες.

Τώρα νομίζω ότι αρχίζω να καταρρέω  πια !!!! Λέω να κοιμηθώ. Απο τις 4 το πρωί είμαι ξύπνια.
Να μας ζήσουν και να ευτυχήσουν !!!

Φτιάχνοντας μια τσάντα

Δεύτερη ανάρτηση μέσα στη μέρα. Θέλω να σας δείξω μια τσάντα που έφτιαξα χωρίς να σας πω από την αρχή πώς. 

Τώρα αφού σας την έδειξα θα σας πω πως την έφτιαξα. Διπλώνοντας σελίδες παλιών περιοδικών. Φτιάχνεις λωρίδες πλεκτές που τις ενώνεις με ράψιμο. Δείτε ακόμη μερικές φωτογραφίες.

Είναι μια μέθοδος κατασκευής που τη χρησιμοποιούν πολύ στην Αμερική χρησιμοποιώντας χαρτάκια από καραμέλες . Μπορείς να φτιάξεις και άλλα πράγματα όπως κουτιά, καλάθια, ζώνες.

Φτιάχνω τώρα μια μεγαλύτερη τσάντα από αυτή στη φωτογραφία και ένα κουτί αλλά είναι μισοτελειωμένα. Θα σας τα δείξω στο μέλλον.

Βιβλίο ευχών

Ναι βιβλιο ευχών είναι στη φωτογραφία. Το έφτιαξα εγώ για την μοναδική μου ανηψιά που παντρεύεται το Σάββατο. Το έντυσα με σατέν κρέμ και απο πάνω με δανδέλα. Για τα αρχικά τους χρησιμοποίησα κορδέλα ασημένια που κόλλησα επάνω ασημένια μπαλάκια πολύ μικρά. Και λίγα λιλά γιατί αυτό είναι το κυρίαρχο χρώμα του γάμου. Μέσα ζωγράφισα γαμπρούς και νύφες σε διάφορες σελίδες.

Τα σκίτσα τα έκανα με το χέρι αντιγράφοντας τα απο διάφορα που βρήκα στο ιντερνετ. Τα έβαψα με τέμπερες. Να κι άλλο ένα.

Κι άλλο ένα

Σε κάποιες άλλες σελίδες έκανα ένα μικρό σκίτσο στο πάνω μέρος της σελίδας για να μείνει χώρος και για τους καλεσμένους να γράψουν.

ή

Πάλι καλά αν λάβει κανείς υπ'όψιν του ότι το ζωγράφισα και έτρεμε το χέρι μου γιατί είχα πάρει τα χημειοθεραπευτικά χάπια.

Να και εικόνα του προφήτη Ηλία για το γάμο, αν και δεν μου αρέσει καθόλου. 

Είχα τρία χρόνια να ζωγραφίσω και έχω κάνει πάρα πολλά λάθη. Ομως την ζωγράφισα με αγάπη και με βοήθησε γιατί ξανάρχισα να ζωγραφίζω. Οχι πολύ συχνά αν λάβει κανείς υπ' όψιν του ότι 4 μέρες τη βδομάδα είμαι χάλια. Με έπιασαν και συμπτώματα στέρησης της κορτιζόνης απο την μείωση σύν το δεξί χέρι που κάνω φυσιοθεραπείες γιατί έχει σπάσει ένας τένοντας. Τέρμα οι δικαιολογίες. Αλλοι άνθρωποι ζωγραφίζουν με το στόμα και κάνουν υπέροχα έργα. Θα προσπαθήσω κι άλλο.

Οι επόμενες φωτογραφίες θα είναι απο το γάμο και απο το γλέντι μετά.

Ένας άγγελος.

Αυτή την εικόνα την είχα κάνει το 2005. Σήμερα τελείωσα τον προφήτη Ηλία και θα την ανεβάσω τις επόμενες ημέρες. Εχω ξεκινήσει τον Αγιο Νικόλαο. Αχτιδούλα το παλεύω.

Γεύση απο ένα παραμύθι.

Το νερό γύρω του ήταν πολύ παγωμένο, ασυνήθιστα για αυτή την εποχή. Καθώς κολυμπούσε, κοιτούσε γύρω του, ψάχνοντας να βρει κάτι γνώριμο, που θα του θύμιζε ίσως που ακριβώς βρίσκεται. Μετά από δύο ώρες κολύμπι, ήταν σίγουρος πια ότι είχε χαθεί. Καθώς έστριβε πίσω από έναν πορτοκαλί βράχο με πράσινες αποχρώσεις, αναρωτήθηκε πόσο μακριά να ήταν τώρα από την υπόλοιπη παρέα του. Θα τους ξανάβρισκε άραγε ποτέ; Σταμάτησε λίγο να κολυμπάει και στάθηκε ακίνητος. Είχε αρχίσει να διψάει και να κουράζεται πολύ. Άφησε το νερό να τον παρασύρει, χωρίς να νοιάζεται άλλο πού θα πάει. Δεν είχε και τόσο μεγάλη σημασία, αφού δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω. Καθώς τον παρέσερνε το ρεύμα, σκεφτόταν αυτά που είχαν συμβεί την τελευταία μέρα, πριν χαθεί μέσα στο νερό.

Η μεγαλύτερη αδελφή του, έδειχνε πολύ θυμωμένη όταν τον βρήκε να τρώει κρυφά από τους υπόλοιπους. Ο νόμος στη λίμνη, αν ήθελαν να ζήσουν πολλά χρόνια, έλεγε ότι θα τρώνε σκουληκάκια και πλαγκτόν, μόνο το πρωί την ώρα που ανατέλλει ο ήλιος και το απόγευμα πριν τη δύση του. Όμως εκείνος πεινούσε πολύ. Είχε φάει το πρωί, ήταν σχεδόν μεσημέρι και πεινούσε πάλι. Τώρα τελευταία το φαγητό λιγόστευε συνεχώς και τα παράξενα αντικείμενα στο βυθό, γινόντουσαν όλο και πιο πολλά. Διάφορα πράγματα, που η γριά πέστροφα που ήταν σοφή και ήξερε πολλά, τους είπε ότι τα πετούν στη λίμνη οι άνθρωποι. Σκουπίδια αν θυμόταν καλά τους είπε πως τα λένε. Όλα αυτά τα άχρηστα πράγματα όμως, έκαναν το νερό βρώμικο και το φαγητό να λιγοστεύει. Αποφάσισε λοιπόν κι αυτός να φάει κρυφά. 

Κρύφτηκε πίσω από τον μεγάλο κόκκινο βράχο και κάποια στιγμή που όλοι οι υπόλοιποι άκουγαν την ιστορία που έλεγε η μεγάλη πέστροφα, άνοιξε το στόμα του και έκανε μια μεγάλη βουτιά προς την άμμο. Κατάπιε γρήγορα, χορταίνοντας για λίγο και όταν σηκώθηκε προς τα πάνω χαρούμενος, βρέθηκε μπροστά στο θυμωμένο πρόσωπο της μεγάλης του αδελφής. Τα μάτια της είχαν κοκκινίσει τόσο πολύ, που ο μικρός χρυσαφένιος για μια στιγμή πίστεψε ότι θα εκραγεί το κεφάλι της.

"Τι ακριβώς νομίζεις ότι κάνεις"; τον ρώτησε γεμάτη θυμό. "Χμ!!!.....ξέρεις!....πεινούσα...!" 

"Και λοιπόν; Όλοι πεινάμε ξέρεις, αλλά κάνουμε υπομονή. Δεν καταλαβαίνεις ότι αν τρώμε ότι ώρα θέλουμε, θα έρθει κάποια στιγμή που θα πεθάνουμε όλοι από την πείνα;"

Συνέχεια τις επόμενες ημέρες........