Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

Σκέψεις για μια συγγνώμη.

Έχει χρειαστεί πολλές φορές στη ζωή μου να ζητήσω συγγνώμη. Και δεν εννοώ το τυπικό συγγνώμη που το ξεστομίζουμε χωρίς να καταλαβαίνουμε το βαθύτερο νόημά του. Εννοώ το συγγνώμη που ζητάμε από το βάθος του είναι μας, γιατί πραγματικά καταλάβαμε ότι η συμπεριφορά μας, δηλαδή μια πράξη μας ή ο λόγος μας, πείραξε με οποιονδήποτε τρόπο κάποιον συνάνθρωπό μας.
Παλιά δεν γνώριζα πώς ζητάν συγγνώμη, και το έλεγα πάντα προκειμένου μια κατάσταση μη γίνει χειρότερη. Δεν το εννοούσα όμως πάντα. Ήταν απλώς μια λέξη που με διευκόλυνε. Και έπιανε πάντα.
Χρειάστηκαν πολλά χρόνια και άσχημες εμπειρίες για να φθάσω να καταλάβω πως αν δεν μάθεις να συγχωρείς τον εαυτό σου πρώτα, δεν πρόκειται να εννοείς το συγγνώμη που ξεστομίζεις.
Υπάρχουν άνθρωποι βέβαια που δεν το έχουν ξεστομίσει ποτέ στη ζωή τους. Καταφέρνουν να δικαιολογούν πάντα τον εαυτό τους και να ρίχνουν το φταίξιμο στους άλλους. Πολύ εγωιστικό θα μου πείτε. Σίγουρα. Όμως πιστεύω πως η συγγνώμη εκτός απο τον εγωισμό κάποιου, του στραπατσάρει και το ρόλο που έχει αναλάβει να παίζει σ' αυτή τη ζωή.
Αν κάποιος για παράδειγμα, παίζει το ρόλο του καλού, δεν συμβαδίζει το συγγνώμη με το ρόλο του.
Ενας ρόλος καλού χαλάει όταν αναγκαστεί να παραδεχτεί πως έφταιγε.
Αν ο ρόλος που παίζει είναι του τύπου που πάντα έχει δίκιο ή του ξερόλα, πάλι δεν ταιριάζει με το συγγνώμη που θα πεί.

Επομένως αν δεν δούμε καθαρά το ρόλο που παίζουμε, αν δεν κοιτάξουμε μέσα μας με θάρρος και ειλικρίνια, ώστε να καταστρέψουμε τους ψεύτικους ρόλους, και να συγχωρήσουμε πρώτα τον ευατό μας, είναι πολύ δύσκολο να φθάσουμε να ζητάμε συγγνώμη με ταπεινότητα και να το εννοούμε.




Δεν υπάρχουν σχόλια: